Andrzej Skowroński, urodzony 24 listopada 1923 roku w Tarnobrzegu, to postać, która na trwałe wpisała się w historię Polski. Jako podporucznik Armii Krajowej w czasach II wojny światowej, odegrał kluczową rolę w walce o niepodległość kraju.
Jego odwaga oraz determinacja zostały docenione, a efektem tego było nadanie mu Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari, co stanowi jeden z najwyższych zaszczytów w polskiej armii.
Andrzej Skowroński zmarł 2 stycznia 1993 roku w Łodzi, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w pamięci tych, którzy znali jego historię oraz walkę o wolność.
Życiorys
Andrzej Skowroński był synem Władysława, który pełnił funkcję urzędnika miejskiego, oraz Zofii z domu Golińskiej. Jego edukacja rozpoczęła się w szkole powszechnej, a następnie kontynuował naukę w gimnazjum im. hetmana Jana Tarnowskiego w Tarnobrzegu. Niestety, wybuch II wojny światowej przerwał jego dalszą naukę. Od końca 1940 roku zaangażował się w kolportaż tajnej gazety „Odwet” na terenie powiatu iłżeckiego. W 1941 roku dołączył do oddziału partyzanckiego „Jędrusie”, który został utworzony przez Władysława Jasińskiego.
W marcu i kwietniu 1942 roku w Warszawie ukończył kurs motocyklowo-samochodowy. Brał udział w akcjach dywersyjnych oraz zaopatrzeniowych, a także w likwidacji szpiclów. Jego działalność zaowocowała udziałem w rozbiciu więzień w Opatowie (12 marca 1943) oraz w Mielcu (29 marca 1943). Podczas ostatniej akcji pełnił rolę dowódcy ubezpieczeń, a jego bohaterstwo zostało nagrodzone przyznaniem Orderu Virtuti Militari 5 klasy.
W maju i czerwcu 1943 roku brał udział w zajęciach partyzanckiej szkoły, gdzie zdał tzw. małą maturę. Następnie, w marcu 1944 roku, ukończył kurs podchorążych dla młodszych dowódców, co pozwoliło mu na awans do stopnia plutonowego podchorążego. W trakcie akcji „Burza” przyłączył się do oddziału „Jędrusiów”, wchodząc w skład 2 pułku piechoty Legionów AK, gdzie objął dowództwo plutonu, biorąc udział w większości działań jednostki. W wyniku wykazanej odwagi, zasłużył na awans do rangi podporucznika czasu wojny.
Po wojnie, jesienią 1945 roku, podjął studia na Wydziale PrawaUniwersytetu Łódzkiego. Niestety, 25 czerwca 1946 roku został aresztowany i przewieziony do kieleckiego więzienia Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Został oskarżony o mordowanie Żydów oraz Rosjan, a także o ukrywanie broni. Przeszedł dziewięciomiesięczne, brutalne śledztwo, podczas którego był torturowany, jednak nie przyznał się do postawionych mu zarzutów, co ostatecznie doprowadziło do jego zwolnienia.
Po zakończeniu studiów prawniczych, rozpoczął pracę jako radca prawny w łódzkich Zakładach Przemysłu Bawełnianego. Życie osobiste Andrzeja Skowrońskiego było również istotne — był żonaty z Haliną de Gau i mieli razem syna Marka. Zmarł w Łodzi, a jego ciało spoczywa na Starym Cmentarzu w tym mieście.
Przypisy
- Polak (red.) 1999 r., s. 97.
- Polak (red.) 1999 r., s. 96.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Tadeusz Karakiewicz | Zbigniew Błoński | Czesław Gerula | Hieronim Dekutowski | Stanisław Czynciel | Kazimierz Krasoń | Stanisław Ordyk | Juliusz Tarnowski (powstaniec) | Władysław PokornyOceń: Andrzej Skowroński (żołnierz)